Ik zit op vakantie bij het zwembad te kletsen met Lief en een hele goede vriendin. We bespreken al dagen lang van alles – er is een heel open sfeer waarin we werkelijk van alles kunnen bespreken. Relatieproblemen en sex, gedoe op het werk, familieperikelen, van alles komt voorbij. Vanmiddag hebben we het over de invloed van je opvoeding, ouders en gezin op de manier waarop je tegen het leven aankijkt, als ze me een groot compliment geeft. ‘Bij jou is dat toch allemaal wel goed gegaan, als ik zie hoe jij in het leven staat.’ Goh, dankjewel, maar ook ik heb wel wat overtuigingen moeten overwinnen voordat ik hier was. ‘Wie heeft jou geholpen bij jouw ontwikkeling daarin?’ vraagt ze dan. Ik kijk naar Lief en er stroomt een groot gevoel van dankbaarheid door me heen.

Ik besef me dat ik al heel lang in mijn werk in het onderwijs roep dat kinderen pas tot leren komen wanneer er een bepaalde mate van veiligheid is. Veiligheid is voorwaarde voor ontwikkeling.
Dit geldt natuurlijk niet alleen voor het leren van kinderen, maar ook voor de ontwikkeling van volwassenen; wanneer je aan jezelf werkt is daarvoor een veilige basis nodig. Een plek waar je mag thuiskomen en helemaal jezelf kunt en mag zijn. Waar je fouten mag maken, verdriet kunt hebben en mag dromen.
Ik vind dat bij Lief – en zij bij mij. We zijn een bedding van liefde voor elkaar, een plek om thuis te komen en om uit te rusten, klaar voor de volgende uitdaging of les. We geven elkaar daarmee een van de grootste cadeautjes van het leven: de ruimte om te groeien en te ontwikkelen tot de beste versie van onszelf. Een groter geschenk kan ik me niet wensen.