Jeetje, had het mij ineens toch ook te pakken! Het begon met een beetje hoofdpijn en werkelijk óveral spierpijn, waarna ik een dag of 5 werkelijk niets kon. Zelfs uit bed komen en gaan douchen was eigenlijk al teveel. En toen ik op een gegeven moment niets meer rook, wist ik het zeker – het virus is na bijna 2 jaar ook bij mij aangeland.

geen energie

Maar na die 5 dagen ging het niet veel beter. En na 2 weken (toen ik er al ongeveer klaar mee was) ging het nog steeds niet. Ik werkte wel wat, maar dan lag ik de rest van de dag op de bank. Ik at nauwelijks, deed nog minder. Kon me niet concentreren en had nergens zin in. Als je dan denkt; goh, wat een uitnodiging om te reflecteren en eens goed te onderzoeken wat er nu gebeurt met je – helaas, niet gedaan. Ik heb alleen maar een beetje zitten Netflixen en domme spelletjes spelen op mn telefoon, als ik daar tenminste de energie voor had. Niks geen diepgaand proceswerk of onderzoek.

Daar vond ik natuurlijk wel weer wat van. Behalve het besef dat ik nog steeds niet goed ziek kan zijn begreep ik ook niet goed wat er aan de hand was. Waarom ging het nou niet? Ik had geen griepverschijnselen meer, maar nog steeds geen greintje energie. Ik wilde vooral slapen en een beetje aanrommelen. Het duurde even, maar uiteindelijk heb ik me eraan overgegeven. Het duwtje dat ik nodig had was dat de kinesiologe waar ik terecht kwam toen ik er helemaal doorheen zat tegen me zei dat het niet zozeer kwam door het virus in mijn lijf, maar de stress van de afgelopen periode. Oh ja, dacht ik toen…. angst – ongeloof – maatregelen – verbijstering – minder inkomen – woede – leugens – verhuizing – inzichten – BAM.

mijn lieve lijf

Wat ik wel kon voelen was dat ik alleen maar – en eindelijk – mijn lijf kon volgen. Wilde mijn lijf slapen, dan gaf ik daaraan toe. Wilde het wat eten (of juist niet), dan deed ik dat. Een beetje bewegen, maar niet teveel. Ik heb mijn lijf op een heel ander niveau leren kennen en daar ben ik bijzonder dankbaar voor. De vertraging heeft me veel gebracht en nu nog steeds merk ik het wanneer ik teveel doe of te hard ren. En nee, dat is geen langdurig effect van het virus, maar een effect van deze maatschappij die we gecreëerd hebben. We vergeten te rusten, te integreren, de tijd te nemen om goed voor onszelf te zorgen.

Dus doe ik het rustiger aan. Plan ik minder op een dag en maak ik nog meer bewust ruimte voor ‘dwaaltijd’ en creativiteit. Geef ik ruimte aan wat mijn lijf van me vraagt en wat mijn ziel me ingeeft. Want pas nu ik terug kan kijken, zie en voel ik dat er wel degelijk iets veranderd is.

de donkere tijd van het jaar

Vorig jaar in oktober, op Schiermonnikoog, had ik een pittige ervaring tijdens een oefening. Ik dacht rond Midwinter wel dat ik er doorheen was – maar niets was minder waar. Ik zei in januari met volle overtuiging ‘Ja’ tegen mijn zielsmissie, maar blijkbaar moest er nog iets geschoond worden. Dit ziekteproces en de onverbiddelijkheid van de vertraging maakte ook deel uit van het proces. Ik moest blijkbaar tot op fysiek niveau ergens doorheen en nu voel ik dat ik er weer ben. Sterker nog; eind april voelde ik dat het echt weer opklaarde en dat ik weer energie had (voor een feestje op Koningsdag bijvoorbeeld). Ik ben dus echt de hele donkere tijd van het jaar onderweg geweest. Poeh.

En wat is er nu anders? Behalve dat ik flink ben afgevallen heb ik een ander contact met mijn lijf. We zijn meer in contact, zij en ik. Ik ben gevoeliger, het is stiller in mij en er is een diep vertrouwen in het leven. Ik voel me verankerd in goddelijke Liefde.

Ik ben.