Ik opende mijn email en zag een bericht van mijn zorgverzekeraar met de titel ‘Hoe veerkrachtig ben jij?’. Ik werd wel nieuwsgierig, ik ben niet gewend dat mijn zorgverzekeraar mailtjes stuurt met dit soort inhoud. Tenminste, mijn vorige verzekeraars. Ik ben eind vorig jaar overgestapt naar een duurzamere verzekeraar en die verrast me dus af en toe met dit soort mailtjes.

De thema’s die in het programma ‘Ik veer mee’ aan de orde komen zijn onder andere zingeving, sociale steun en omgaan met verandering. En ‘positieve emoties’. Daar gaan mijn wenkbrauwen dan weer een tikje van omhoog. Want juist het omgaan met ‘negatieve’ emoties is wat je veerkrachtig maakt, lijkt mij. Er zijn mensen die überhaupt meer zouden kunnen leren over het omgaan met emoties ‘an sich’, maar dat is een heel ander verhaal. Veerkracht maakt dat je jezelf oppakt, doorgaat – ondanks hetgeen het leven je voor de voeten gooit.

Want eerlijk is eerlijk, soms is het gewoon veel. Toen ik ziek uit Ierland terug kwam, mijn schoonmoeder op de IC lag en ik hoorde dat bij mijn schoonzusje een tumor in haar borst gevonden was, vond ik dat veel. Zoveel dat ik echt even moest huilen met van die uithalen en snikken uit mijn tenen. Dat ik mezelf daarna herpakte was geen veerkracht (dat was gewoon sociale vaardigheid, je gaat niet keihard staan bléren op de parkeerplaats van een ziekenhuis), maar wat ik daarna deed wél. Ik voelde wat mijn lijf nodig had (slapen en dichtbij mijn lief zijn), ik praatte met anderen over wat er gebeurde en ik herkende de emoties die opkwamen en gaf daar ruimte aan. Soms is het benoemen van de emotie en het herkennen van de trigger al voldoende om de emotie te laten zakken. Want emoties willen gezien, gehoord en gevoeld worden. Álle emoties dus.

Veerkracht is voor mij dus omgaan met de situatie zoals die is – niet de situatie veranderen naar hoe jij wilt dat het is. Het is wat het is, en hoe ga ik hiermee om. Dát is veerkracht.

En jij? Hoe veerkrachtig ben jij?