Vandaag gebeurde het weer! Twee keer zelfs; eerst werd een afspraak afgezegd door een klant omdat ze ziek was. Toen ik vervolgens koffie stond te maken in de keuken, zag ik een buurvrouw naar de koffieruimte van de woongroep lopen. Ik bedacht me ineens dat een andere buurvrouw iets had gezegd over kennismaken met een nieuwe bewoonster, was dat niet vandaag? Ik belde en het klopte; het gesprek ging zo beginnen. Super dat ik er toch bij kon zijn! Eerder deze morgen liep ik wat te denken over aanstaand weekend; 2 dierbare vriendinnen komen dan logeren en op zondagochtend staat er creatief reflecteren gepland. Er was 1 aanmeldingen en ik overwoog om te polsen of ze nog zou komen (ze had zich eigenlijk aangemeld voor vorige maand), omdat ik eigenlijk liever met die 2 vriendinnen rustig wilde ontbijten/brunchen. Krijg ik een email, dat degene die zich had aangemeld, toch niet kon. Wat?!

Soms grijpt het universum in (je mag het ook God noemen, maar aan dat woord kleeft een heel systeem en dat laat ik graag buiten beschouwing). Dat wat ik ‘het universum’ noem is voor mij een intelligente aanwezigheid, groter dan mijzelf (of wij allemaal), die pure liefde is. Het is de bron van leven, dat wat de kosmos in beweging brengt en houdt en er alles aan doet om mij naar mijn ‘bestemming’ te brengen. Ik zeg intelligent, omdat ik geloof dat het intentioneel is, niet willekeurig. Het is alleen een vorm van intelligentie die ik niet kan bevatten. En net zoals de natuur is het gericht op voortbestaan, groei, ontwikkeling en bloei – ook al lijkt het soms alsof alles om mij heen afgebroken wordt. Ik zie het grotere plaatje vaak niet.

Je mag het ook toeval noemen. Als je bereid bent om de verwondering van het leven los te laten, om alleen met je verstand te leven, te kijken, te voelen. Je kunt het toeval noemen, al die beslissingen die jouw overgroot-, groot- en ouders hebben genomen om te zorgen dat jij kunt bestaan. Of überhaupt dat jij bestaat; heb je enig idee hoe nauw het kijkt in het lichaam van een vrouw om te zorgen dat dát ene zaadcelletje kan binnendringen in die eicel en het zich kan nestelen in de baarmoederwand? Je kunt dat natuurlijk toeval noemen. Maar als je jezelf toestaat om echt even stil te staan bij jouw eigen ontstaan en wat daar allemaal voor nodig is geweest, dan kan het bijna niet anders dan dat je onder de indruk raakt van het wonder. Als ik alleen al kijk in mijn eigen leven en hoe élke stap die ik zette, leidt naar waar ik nu ben. Hoe ongelooflijk is dat?

Bij de kaarten voor de volle maan vorige week ervaarde ik het ook. Ik had me ingelezen op die volle maan en nam de tijd om lekker in mijn lijf te zakken. De informatie rommelde wat rond in mijn hoofd terwijl ik een kop thee maakte. Muziek een kaarsje aan, goed ademen en de kaarten voelen. Het was alsof de thema’s van de kaarten zo uit mijn hoofd, in mijn handen vielen.

Hoe beter ik mijzelf ken en eerlijk mijn schaduw en mijn beperkende overtuigingen erken, hoe dieper ik kan afdalen in mijzelf en kan afstemmen op mijn ziel, mijn hogere zelf, de bron. Dát is de kracht van zelfreflectie.