Eind mei maakte ik in 10 dagen een reis door 3 landen en langs allerlei vormen van familie. Het was een boeiende en zeer vermoeiende reis, maar met mooie inzichten. Een korte impressie.

Festival familie

Ik zit in onze heerlijke klapstoel voor de camper, onder de luifel. Om me heen hoor ik geroezemoes, wat muziek en gelach. Ik voel me op mijn gemak, open en gezien. De mensen die ik tot nu toe ontmoet heb bij Wonderburn in België voelen vertrouwd en maken makkelijk contact. We zijn hier allemaal vanuit dezelfde principes en de intentie om er een tolerant, vrijgevochten feestje van te maken. Ik geniet met volle teugen.

Toch zijn er ook hier mensen waarvan mijn nekharen overeind gaan staan. Of wiens keuzes ik niet begrijp. Ik voel de weerstand in mijzelf en voel hoe het mij bewust maakt van mijn eigen grenzen. En dat die grenzen niet altijd gedeeld worden door een ander. Het daagt me uit om te kijken naar het licht van de ander, ongeacht het uiterlijk of (tot op zekere hoogte) gedrag. Ik realiseer me weer meer wat ik gek/raar/afwijkend vind en wat niet. En dat dat ok is.

Bloed-familie

Ik rijd in Spanje over de snelweg, op weg naar het plaatsje waar mijn moeder een appartement heeft. Mijn moeder zit naast me en ik realiseer me ineens, dat ik het veel minder spannend vind dan de vorige keer dat ik in Spanje moest rijden. Ik ben geen held in de auto en in het buitenland al helemaal niet, maar zo met m’n moeder naast me voelt het heel veilig. Is het haar onverzettelijkheid, of het gevoel te kunnen ‘schuilen’ achter moeders spreekwoordelijke rokken?

Twee dagen later vervloek ik het gemak waarmee we in de moeder-dochter-groef schuiven. De vanzelfsprekendheid waarmee ze dingen van mij verwacht en denkt dat ik nog steeds maar aan een half woord genoeg heb (terwijl ik al ruim 35 jaar uit huis ben) werkt me op de zenuwen. We zijn echt familie, maar we verschillen van elkaar als dag en nacht.

Gekozen familie

Na een kort nachtje in Nederland vertrekken Lief en ik naar Duitsland. We gaan op bezoek bij een vriendin die ik al meer dan 40 jaar ken, al hebben we ook lange periodes vrijwel geen contact gehad. Zodra we elkaar zien, gaat er een laadje open en kletsen we honderduit. We hebben heel wat bij te praten en we schieten van werk naar familie en het overlijden van onze vaders naar gezondheid en weer terug. Ik ben me er enorm van bewust hoeveel we ook gemist hebben van elkaars leven – en dat een paar dagen niet genoeg zijn om dat in te halen.

Direct moet ik denken aan mijn beste vriendin, met en voor wie ik nu ook werk. Wij kennen elkaar ruim 30 jaar maar met haar heb ik werkelijk álles wel zo’n beetje meegemaakt. We kunnen elkaar alles vertellen, goed sparren, huilen én lachen met elkaar. Er zijn maar een paar van deze mensen in mijn leven en zij voelen zó dichtbij, dat voelt ook als familie.

Familie is een wonderlijk iets, wil ik maar zeggen. Niet alle familie die je hebt gekregen voelt dichtbij, en niet iedereen die heel dichtbij voelt, is familie. Voor mij zijn alle vormen van familie waardevol, elk op hun eigen manier. Ze brengen mij allemaal iets anders – ik geloof dat iedereen met een reden in mijn leven is.

En jij? Hoe verhoud jij je tot jouw (gekozen) familie?