Mijn beste vriendin (naast Lief) zie ik 4 x per jaar, rond de equinoxen (de momenten in het jaar waarop de zon loodrecht op de aarde staat – hier de wisseling van de seizoenen). We hebben dat zo afgesproken omdat het een aantal keer niet lukte om elkaar (vaker) te zien en we wel regelmatig wilden afspreken. De regelmaat is heel fijn – en de momenten in het jaar ook. Soms gaan we iets doen zoals een labyrint lopen, een hamamritueel of een workshop, wat op een equinox heel bijzonder kan zijn.

Deze momenten zijn me heel dierbaar. We kennen elkaar nu al bijna 25 jaar en man-o-man wat hebben we al met elkaar meegemaakt. Banen, scheidingen, liefjes, kids (zij wat meer dan ik) en alle emoties die daarbij horen. Het mooie is, dat alles er mag zijn. We lopen op afstand met elkaar mee want ons dagelijks leven raakt elkaar nauwelijks, en toch voel ik me betrokken bij haar en haar leven. We stellen elkaar rake vragen en zijn nieuwsgierig naar wat er speelt, zonder oordeel. Ik vind het bijzonder om te zien hoe er parallellen zijn in onze ontwikkeling, dat we uiteindelijk met veel dezelfde dingen worstelen. Ik zie met bewondering welke stappen zij zet om haar droom te bereiken en hoe ze steeds dichterbij zichzelf komt. Een eind met haar oplopen, daar word ik heel, heel blij van.