Voor veel alledaagse probleempjes of tijdrovende zaken heeft de techniek een handige oplossing. Grotere afstanden overbruggen in een korte tijd? Neem de auto (of de trein, al is dat een beetje een oxymoron). De tijd bijhouden? Kijk op je horloge. Iemand snel een berichtje sturen? Stuur een whatsapp of sms. En dan hebben we natuurlijk ook nog de was- en afwasmachine, koffiezetter, drukpers en printer, en alle toepassingen van computers die niet meer weg te denken zijn. Allemaal heel handig en het maakt ons leven eenvoudiger – en het scheelt vaak veel tijd.

De telefoon was in z’n begintijd ook echt een grote verbetering; je kon met iemand praten die kilometers ver weg zat zonder dat je naar diegene toe hoefde. Daarna kon je met hele groepen tegelijk bellen in een conference-call, ook al zo handig. Skype is daarvan een voorbeeld, met toevoeging van beeld via de webcam. Lijkt tijdbesparend en efficiënt, maar toch… We hebben met de begeleiders van het kamp een paar keer geprobeerd om via Skype te overleggen, omdat we ver uit elkaar wonen en het niet altijd lukte om een fysieke afspraak te plannen. Maar mijn hemel, wat een gedoe! Voordat iedereen online is en verbinding heeft (en in het goede gesprek zit) zijn we zo een half uur verder. Vervolgens is er niemand die de neiging heeft om de leiding te nemen, omdat we allemaal veilig achter onze laptop zitten. En als we dan in gesprek raken, verliezen 2 mensen de verbinding en praten de anderen door elkaar heen. Als we ophangen, vraag ik me ineens af of er iemand aantekeningen heeft gemaakt.

Nee, geef mij dan maar onze afspraak van vanavond. Een fysiek, live gesprek. Zodat ik iedereen kan aankijken en echt hoor. Op de één of andere manier zijn we dan meer betrokken bij het gesprek en laten we ons minder afleiden. We checken beter of we elkaar begrijpen en wie er aantekeningen maakt. De ander kunnen aankijken, daar word ik blij van.