Vanavond had ik intervisie met de coaches uit de coachpool van de onderwijsgroep waar ik werk. Een groep van 5 bevlogen mensen die allemaal met hun eigen achtergrond en ervaring collega’s coachen. Een paar keer per jaar komen we bij elkaar om ervaringen uit te wisselen onder leiding van een externe coach/begeleider.

Dit keer had ik een casus ingebracht over een coachtraject waarin ik me afvroeg of ik had moeten doorvragen op mijn gevoel dat er nog iets speelde, maar wat niet aan de oppervlakte kwam. Het bleef aan me knagen, hoewel we het traject succesvol afrondden. De begeleider stelde voor om een systeemopstelling te doen, waarbij we ook het probleem opstelden. En hoe wonderlijk, door een kleine beweging voelde ik ineens hoe ik het ook had kunnen doen – en wat dat had opgeleverd. Wat een krachtig instrument.

In deze bijeenkomsten ben ik altijd weer onder de indruk van de kennis en kunde van mijn collega’s – en besef ik me dat ik nog wel wat te leren heb. En ik besef me ook hoe graag ik dit werk doe. Voelen, luisteren en de juiste vragen stellen om iemand een inzicht te geven of verder te helpen, ik word er zo ontzettend blij van!

En, mijn collega’s dagen me uit. Op mijn vraag welke aanvullende cursus of training zij me zouden aanraden kreeg ik een aantal wedervragen, en ze namen geen genoegen met halfslachtige antwoorden: is het misschien zo dat je een cursus wilt doen om het coachen uit te stellen?  En: wat wil je precies bereiken met die training? Dus…

Ik ga het gewoon doen. 5 mensen kunnen bij mij gratis een coachtraject aanvragen. Stuur me een email met een korte beschrijving van je vraag en we plannen in ieder geval een intakegesprek. Ik ga de uitdaging aan!