‘Ik denk, dus ik besta.’ Met deze quote wilde Descartes zeggen, dat we weten dat we bestaan, zijn, doordat we denken (en voelen en twijfelen). Het ‘bewijs’ dat we bestaan wordt geleverd door het feit dat we erover na kunnen denken.

Voor mij gaat deze uitspraak nog een laag dieper. Ik zou hem graag willen veranderen in ‘Ik denk, dus ik ben.’ Het Ik dat in staat is om na te denken over mijn denken, wat kan reflecteren en in staat is tot contemplatie, zorgt daardoor voor een manifestatie van mijn Zijn. Doordat ik kan nadenken over mijn Zelf, krijgt dat Zelf meer ruimte om te Zijn.

Ben je er nog?

Ik ben, kortom, blij dat ik kan en durf te kijken naar mijzelf en mijn manier van denken. Dat ik mijn patronen ter discussie durf te stellen en het waarom van mijn handelen onder de loep durf te nemen. Want daar groei, daar leer ik van. Daardoor kan ik steeds meer worden wie ik in wezen ben. Dan kan ik Zijn.