We hebben haar zelf bedacht, en toch hebben we er op geen enkele manier controle over. Ze glipt door onze vingers, gaat te snel wanneer we genieten en kruipt voort wanneer we ergens naar smachten. Soms is ze één tel en een leven lang ineen. En op geen enkele manier kunnen we haar vasthouden of beperken. Het enige wat we kunnen doen, is haar ervaren.

Soms ben ik me ervan bewust, dat ik haar weggooi. Ik verkwansel haar, door onzinnige spelletjes te spelen op m’n telefoon of door te verdwalen op feestboek. Zo af en toe besef ik dat ik stukjes van haar kwijt ben, wanneer ik opgeslokt werd door werk of een mooi boek. En gelukkig zijn er ook momenten die uit lijken te rekken tot een gouden draad, warm en zacht. Momenten van aandacht en liefde, van genegenheid, praten met én zonder woorden. Momenten met Lief, juist zo kostbaar omdat ze maar één keer voorbij komen. Op die momenten lijkt ze stil te staan, voel ik de eeuwigheid. Voel ik het nu. Voel ik. Nu.