Aanraken en aangeraakt worden is een eerste levensbehoefte. Baby’s die niet aangeraakt worden, sterven. Kinderen die niet (voldoende) worden aangeraakt, ontwikkelen een hechtingsstoornis en ontwikkelen zich op sociaal gebied onvoldoende. Als volwassene kan onvoldoende aanraking een diep gevoel van eenzaamheid en verlatenheid oproepen. En toch voelen we ons vaak zo ongemakkelijk wanneer we elkaar aanraken…

Zelf heb ik er ook wel echt aan moeten wennen. Op een reis naar Jericho met een groep onbekenden werd ik enigszins overrompeld door de knuffel van één van de vrouwen, die mij met haar hele lijf omhelsde. Wat kwam ze dichtbij en wat voelde dat intiem! En ook – wat vond ik het fijn, heel vertrouwd en veilig. Inmiddels omhels ik vrienden het liefst ook op deze manier, de tijd nemend om elkaar echt even te voelen en te verbinden. Een paar maanden terug heb ik met een hele goede vriendin een hamam-ritueel gedaan en we kwamen erachter, dat we elkaar al ruim 20 jaar kennen maar elkaar nog nooit op deze manier hadden aangeraakt. We leerden elkaar op een hele andere manier kennen, op een ander niveau. Hetzelfde geldt voor masseren. Een massage van iemand die je kent voelt altijd anders dan wanneer een therapeut of professionele masseur het doet. Misschien is de techniek niet helemaal de ‘juiste’, maar iemand die je dierbaar is met aandacht aanraken is voor beide partijen fijn en helend. Wanneer ik dat mag meemaken, me op dat moment mag verbinden met een dierbare, dan word ik daar heel, heel blij van.