Aan het eind van de middag besef ik me ineens dat ik al 3 dagen binnen zit. Min of meer gedwongen, vanwege de ontsteking aan m’n ogen, maar toch. Sterker nog, de dagen daarvoor ben ik alleen voor m’n werk de deur uit geweest. En de weken daarvoor…. ik trek m’n jas en schoenen aan en stap naar buiten, de zon in.

Het stuk bij ons over de pier loop ik langs de Maas. Altijd in beweging want ze stroomt, richting de zee – en verder.  Terwijl mijn voeten stap voor stap verder van huis gaan, besef ik me dat ik de afgelopen maand heb stilgestaan. Ik heb me verstopt in mezelf, niet bereid om de wereld aan te gaan. Ik weet dat ik die neiging heb, me af te sluiten voor de wereld en de mensen om me heen, wanneer de emoties te veel en de pijn te groot is. Alleen Lief kan dan echt dichtbij komen. Het is een overlevingsstrategie, een beetje zoals ik vroeger onder tafel kroop om in m’n eentje te lezen wanneer het te druk werd. Maar zoals water altijd een weg zoekt, voel ik hoe fijn het is om weer in beweging te zijn. Fysiek, maar ook in m’n contacten met anderen en in de creativiteit die voorzichtig weer wat ideetjes op me loslaat.

Met iedere stap sta ik steviger, ga ik voorwaarts. Geniet ik meer van de zon en de wind en het stromen van de rivier. Ik ben er weer, klaar om het contact met de wereld weer aan te gaan. Klaar voor avonturen, al is mijn hart nog wat schichtig. Ik besef dat alles stroomt; soms mijn leven in, soms mijn leven uit. Soms ga ik een poosje stroomopwaarts, soms mag ik me laten meevoeren met de stroom mee. En soms kom ik door een stroomversnelling. Want alles stroomt.  Alles is altijd in beweging, ik ook.