Poeh, thuis. Na een lange nacht in diepe slaap zit ik nu op de bank. Met m’n been omhoog en m’n voet tussen de koelelementen. Eindelijk tijd om de rust te pakken die mijn voet nodig heeft. Ja, ik weet het, had ik eerder moeten doen. En toch krijg ik het niet voor elkaar om tijdens het kamp, wanneer er zoveel moet gebeuren, rustig onderuit te gaan zitten met m’n been omhoog. Ik vind het al heel wat dat ik bij het opruimen van het kampement al vroeg naar huis ben gegaan, omdat ik niets meer kon doen. Nu pak ik mijn tijd, doe een dutje en zet mijn voet maar weer in een emmer koud water. Nu hoef ik even niets. Fijn.