Op een dag als vandaag, wanneer m’n lijf protesteert (meestal met heel veel snot en moe), het buiten druilerig is, ik m’n boek net uit heb, de tandpasta op en de vuilnisbak meer dan vol is, het jurkje dat ik besteld had voor een kleuter gemaakt lijkt, m’n hart nog een beetje pijn doet en de was nét niet helemaal schoon uit de wasmachine komt, op zo’n dag ben ik blij dat ik ook kan relativeren.

Niet het relativeren dat mijn ongemak verbergt en mijn argumenten vervangt door andere (hoewel soms ook heel nuttig, die cognitieve dissonantie reductie), maar een diep weten en voelen dat het allemaal maar tijdelijk is. Dat dit niet echt is. Dat ik in de kern van mijn wezen Liefde ben en dat al mijn emoties en gedachten maar wolken aan de strakblauwe hemel zijn.

Voordat ik daar ben, moet ik nog wel even langs mijn ego, dat me overtuigingen en argumenten toewerpt en me smoort in emoties. Verdriet is een populaire, maar ook zelfmedelijden en boosheid doen het goed. Maar wanneer ik het voor elkaar krijg om écht te blijven voelen, om diep adem te halen en stil te worden, dan weet ik: ook dit gaat voorbij. En weet je wat daarbij helpt; lief zijn voor mij. En thee met chocola (in bed). En blijtjes, want benoemen waar ik dankbaar voor ben, daar word mijn ego stil van. Dus op een dag als vandaag de eerste van weer een serie blijtjes.