Het kan je besluipen, bekruipen
stiekem tussen je al wat koude kleren
en als een rilling over je naakte rug
zich nestelen in je onderbuik.

Het kan voelen als missen, als kiespijn
als hoofdpijn na een lange dag
als in een lange, donkere winter
niet meer weten hoe de zon voelt.

Het kan je overvallen, toeslaan
zonder welke waarschuwing dan ook
je in je nekvel grijpen, aangrijpen
en alle lucht uit je longen slaan.

Het kan voelen als messen, als steken
prikkend in een open wond
die niet zo goed geheeld is
als je jezelf wilde doen geloven.

IK
WIL
HIER
NIET
ZIJN

En toch, en toch…

Het breekt iets open
de tranen verzachten
glijdend langs mijn wangen,
mijn keel, mijn hart.

Er is iets zachts en kwetsbaars
wat zich niet eerder toonde
ik geef haar ruimte
om te zijn.