Ik loop nieuwsgierig de loods binnen. Wat staan er veel meubels, schots en scheef en op elkaar. De dame van wie ik de tafel en het stoeltje koop, zoekt de spullen bij elkaar en zet ze voorin de loods. We raken aan de praat over de meubels en hoe ze hier terecht is gekomen. Ze zat eerst anti-kraak vertelt ze, maar nu ze deze loods heeft gehuurd heeft ze meer rust. Ik vertel dat ik een ruimte aan het opknappen ben tot werkruimte en misschien nog wel op zoek ben naar een kast of zoiets voor mijn mooie dingen. We lopen even door de loods en de dame denkt met me mee en wijst me nog hier en daar iets aan maar ik zie zo één-twee-drie niets. Like me op Facebook, zegt ze, dan zie je het gelijk als ik weer nieuwe spullen binnen heb. 

Als ik even later in de auto stap, merk ik dat ik glimlach. Ik heb genoten van het gesprekje en het rondneuzen in de loods. Het enthousiasme van de vrouw en de duidelijke liefde voor de meubels zijn besmettelijk. Ik ga heel goed zorgen voor het ‘slaapkamersetje’ wat ik bij haar gekocht heb!
Ik besef me even later ook nog iets anders. Ik heb alle tijd genomen voor het bezoekje aan de loods, net zoals ik dat zaterdag op de markt en gisteren in de bouwmarkt heb gedaan. Tijd om echt even contact te maken, tijd om zonder haast op mijn beurt te wachten of iemand voor te laten gaan. Het feit dat ik mijn eigen agenda bepaal, maakt dat ik meer tijd kan nemen voor afspraken. Nee, ik maak tijd. Ik maak tijd om met meer aandacht bij degene te zijn die ik ontmoet – of dat nu voor een opdracht of bij mij thuis is. Ik maak tijd voor wat belangrijk is voor mij. En ik geniet.