Ik zit in een café een kopje koffie te drinken. Vanmiddag heb ik een training, maar voor die tijd heb ik nog tijd om in de buurt te lunchen. Vlak na mij komen twee vrouwen binnen, die aan een tafeltje bij het raam gaan zitten. Het zijn mooie, zelfbewuste vrouwen, die onbekommerd hardop praten met elkaar. Ze maken zich niet druk dat anderen hun gesprek kunnen volgen; het gaat over zingen en acteren, over wat ze willen neerzetten in hun werk.
Wanneer ik hen observeer, naar ze luister, word ik mij bewust van de verschillen tussen ons. Zo aanwezig, zo zichtbaar en hoorbaar zoals zij zijn ben ik meestal niet. Ik beweeg mij in de achtergrond, sta niet graag in het middelpunt van de belangstelling. Ik heb de neiging om mensen zoals deze twee actrices ‘krachtig’ te noemen. Om hun aanwezigheid, de ruimte die ze met hun energie innemen. Om hoe ze zich laten zien. En tegelijkertijd besef ik dat ik ook krachtig ben. Mijn energie is een andere, maar niet minder krachtig. Ook ik sta stevig, ben aanwezig – maar op een zachtere, stillere manier.

We komen allemaal iets anders brengen in de wereld. Er is een oefening waarbij er iemand uit de groep naar de gang gaat, waarna de groep met elkaar bespreekt wat er daarna ‘weg’ is. Wat mist de groep nu die ene persoon er niet meer bij is? Dat is wat diegene komt brengen; een persoonlijke energie en kwaliteit. Vaak zijn we ons zelf niet bewust van wat wij brengen. We hebben vaak een beeld van hoe we zouden willen zijn, maar dat kan heel anders zijn dan hoe de omgeving het ervaart. Het is bijzonder om terug te krijgen wat jouw geschenk is aan de wereld, zodat je dit bewust kunt inzetten. En wees er trots op. Want wat jij en ik komen brengen, is uniek. Mijn geschenk is rust, wat is de jouwe?