Vragen stellen en knutselen – ze zijn al mijn hele leven bij me. Als kind maakte ik al bouwwerkjes van mos en takjes, ik beschilderde zelf doosjes, knipte toen al mooie plaatjes uit om mijn agenda en dagboek te beplakken en handenarbeid was véruit mijn favoriete vak. Vragen stellen kwam wat later, in de pubertijd met name stelde ik mijzelf vragen over werkelijk van álles. Ik schreef het ook allemaal op in mijn dagboeken, met vaak dezelfde vraag: Waarom?

Niet persé grote vragen over het waarom van het leven (dat kwam later pas), maar vooral het waarom van mijn gevoel en het waarom van het handelen van anderen. Waarom doet zij zo? En wat voel ik daar allemaal bij? Pagina’s vol over verliefdheden, gebroken harten en stomme leraren. Het leven is zwaar als puber.

Dat schrijven ben ik altijd blijven doen. Ook mijn zoektocht in spiritualiteit staat beschreven in dagboeken, naast ontwikkelingen in mijn liefdesleven en opleidingen die ik deed. Met meer overeenkomsten dan ik van tevoren had kunnen bedenken. Vragen stellen dus. Aan de dominee bij catechisatie, aan de trainers bij de opleidingen, aan collega’s, vrienden en als ik durfde aan een goeroe. Al die stukjes informatie toetsde ik aan wat juist voelde voor mij, zonder echt een Waarheid te vinden.

twee paden

Lang bleven de twee paden van creativiteit en vragen stellen parallel aan elkaar lopen. Soms wat verder uit elkaar, soms leek het pad van creativiteit niet meer dan een vaag spoor in het gras. Maar altijd kwam dan toch de ‘drang’ om iets te maken, te creëren. Met het ontstaan van de (zelf)reflectiekaarten kwamen beide paden bij elkaar.

Het was voor het eerst dat ik iets maakte dat me hielp om antwoorden te vinden. En anderen; wanneer ik in gesprek raakte met mensen over de kaarten, bleken ook zij geraakt door de vragen. Steeds vaker ging ik de kaarten gebruiken bij workshops en deelde ik mijn eigen reflecties op de thema’s. Nog steeds roepen de thema’s ook bij mij van alles op en ben ik weer verrast over de synchroniciteit van de kaarten die ik trek.

Pas de laatste jaren werd ik me ervan bewust, dat mijn behoefte om iets te maken ook een manier is om inzicht te krijgen in wat er van binnen speelt. De vragen en het schrijven helpen me om orde aan te brengen in mijn gedachten, maar het verbeelden helpt me het te verbinden met mijn gevoel. Zo is creatief reflecteren ontstaan.

expressie; een levensbehoefte

De behoefte om iets te maken, te creëren, heeft deels te maken met dat ik van mooie dingen houd. En soms zie ik iets dat ik leuk vind – maar dan met dit of dat nét een tikje anders. Dat is waarom ik ooit ben begonnen met het maken van tassen en sieraden. Maar inmiddels heeft dat wat ik maak een diepere laag; er is iets in mij dat gezien of gehoord wil worden. Soms is het een brei waarin ik helderheid wil, soms is het een heel helder gevoel dat erkend wil worden.

Inmiddels weet ik dat dit niet alleen voor mij geldt. Ik heb al heel wat mensen een Droombord zien maken waarin ze geraakt werden door wat er ontstond onder hun handen. Het Jaartraject EigenWijsheid is een reis die ontstond nadat ik steeds meer creatieve opdrachten verbond aan de (zelf)reflectiekaarten en is een feestje om met een groepje mensen samen te ervaren. In de zomer van 2021 mocht ik tijdens de zomerweken van Vakantie Anders een cursus geven, waarin we in 4 ochtenden verschillende aspecten van reflecteren onderzochten. Op een heuvel in Limburg, wat was dat genieten!

Liever in levende lijve

Na de afgelopen tijd met lockdowns, online vergaderingen/spelletjes/workshops/ontmoetingen en véél tijd in m’n eentje doorbrengen weet ik 1 ding wel. Ik vind creatief reflecteren met anderen levende lijve toch het fijnst. Dus schuif rond nieuwe maan op zondagochtend aan bij creatief reflecteren of meld je aan voor een workshop. Ik stel je graag wat prikkelende vragen en stel al mijn knutselspullen ter beschikking als uitnodiging om je creatief uit te drukken. Ik ontmoet je graag.