Voor mij is omgaan met financiële onzekerheid zo ongeveer de grootste uitdaging van het ondernemerschap. Niet zeker weten of er nog opdrachten komen, mijn buffertje langzaamaan zien slinken, soms lang moeten wachten op de betaling van facturen… het maakt dat ik soms in een tekortkramp schiet.

Het maakt dat ik zoek naar mogelijkheden om opdrachten te krijgen, de ruimte te verhuren, mijn netwerk te vergroten. En dat inspireert, zoals op de eerste avond van de Expeditie Nieuw Amersfoort of het Inspiratiefestival van Bewust Eemland. Ik merk dat ik veel energie krijg van het werken met ondernemers en het organiseren en faciliteren van evenementen.

Maar de tekortkramp zorgt er ook voor, dat ik soms terug grijp op ‘oude vaardigheden’ en comfortabele vanzelfsprekendheden. Zo zal ik altijd ‘Juf’ blijven, maar weer voor de klas op een (basis)school maakt dat ik inwendig een stapje àchteruit doe, in plaats van dat ik enthousiast op spring. Toen de mogelijkheid zich voordeed om afgebakende blokken les te gaan geven, in kleine groepen, aan de hand van een uitgestippeld programma leek dit een prachtige kans – totdat ik door een goede vriendin eens echt bevraagd werd.

Kernwaarden

‘Wat voel je daarbij?’ vroeg ze mij. Euh… Niet zoveel eigenlijk, ik bedenk vooral dat het mooie manier is om wat meer geld te verdienen, zonder dat het een hele baan erbij is. En als ik eerlijk ben, komen vrijwel geen van mijn kernwaarden aan bod bij deze klus. Ai…

En dus groeven we wat dieper. ‘Als je iets wilt doen wat dichterbij wat je nu doet ligt, waarom ga je dan niets iets doen rondom zelfreflectie?’ Mja, goede vraag.

Omdat ik bang ben dat ik als coach niet goed genoeg ben.
Omdat ik denk dat het onderwijs (want kinderen en jongeren en hun ontwikkeling ligt me nog steeds na aan het hart) geen geld heeft voor wat ik wil.
Omdat ik me af vraag of ik wel genoeg te bieden heb als het om zelfreflectie gaat.

Omdat ik niet weet waar ik moet beginnen.

Jouw ‘Ja’ is het belangr……

Ja ja ja ja ja….. ik creëer allerlei beren nog voordat ik überhaupt een stap gezet heb. Ik breng mijn eigen ideeën om zeep, zodat ik niet hoef te proberen. Zodat ik geen ‘Ja’ hoef te zeggen.

Mijn ja

‘Maar dat is toch precies wat je ook van jouw klanten vraagt…?’ zegt ze dan ook nog met een grijns. Precies. Tijd om te leven wat ik verkondig. En dus zeg ik – terwijl ik diep ademhaal – nee tegen de ‘makkelijke klus’. En zeg ik ‘Ja’ tegen zelfreflectie, tegen werken met jonge mensen die even niet weten hoe ze verder moeten, of waar naartoe.

Ik maak weer verbinding met het Waarom van mijn (zelf)reflectiekaarten, met het wéten dat de wereld meer onversneden aandacht nodig heeft, en mensen die vragen stellen zodat anderen hun ‘Ja’ ook kunnen vinden. Ik verbind me weer met het geloof in het leren kennen van jezelf als een route naar een beter leven, met bewustere keuzes.

Nog geen idee hoe, maar ik wil werken met jonge mensen, met hen praten over het en hun leven. Samen kijken naar hun vragen en nieuwe mogelijkheden ontdekken. Oplossingen vinden voor uitdagingen in soms heel kleine stapjes. Of alleen maar een luisterend oor zijn. Onversneden aandacht bieden, en ruimte om te Zijn.

Heb jij wel een idee? Of een ingang bij een MBO of hogeschool? Ik hoor het graag bij een kop koffie.

Ps. Dankjewel Anita, je bent een echte vriendin <3