Ik zit op het toilet bij een vriend. Er hangt een hangertje aan de spiegel, het is een mannenfiguurtje met een enorme penis. Het doet me denken aan een artikel dat ik pas las, over hoe de penis soms hart- en vaatziekten ‘verraad’ – en hoe intiem de relatie van mannen met hun geslachtsdeel is. En ineens besef ik me dat ik echt nóóit zal weten hoe het is om een man te zijn. Dat mijn fysiek me toch heus tot vrouw maakt, ondanks dat ik me zo’n beetje mijn hele leven al met het label ‘mens’ identificeer. Een besef dat ik voel in mijn hele lijf. 

De afgelopen maanden komt vrouw-zijn in allerlei vormen langs. Een aantal vriendinnen hebben me gesteund toen het bij mij wel heel donker was, weer beginnen met yoga, een nieuw netwerk opbouwen, voor het eerst naar een Rode Tent gaan, een prachtige zuster-cirkel in Spanje en heel recent een uitnodiging voor een Maanlodge. Allemaal met alleen maar vrouwen. Ik heb altijd gedacht dat ik door mijzelf als ‘mens’ te labelen, ik beide kanten in mijzelf eer. Dat ik daardoor ook mijn mannelijke kant de kans gaf om er te mogen zijn. Maar wat nou als ik hierdoor niet echt in mijn vrouwelijke kracht ben gaan staan? Dat ik, om mijn volledige Zijn te kunnen vervullen, éérst mijn vrouw-zijn helemaal moet ervaren? 

Iets in mij probeert de pijn op te rakelen van het niet moeder kunnen zijn, alsof dat de kern van vrouw-zijn is. Maar het punt van moeder willen zijn ben ik voorbij, al besef ik me dat het vast nog wel aangeraakt gaat worden. En dat dat dan ook vast nog wel pijn gaat doen. Maar ik weet ook, dat vrouw zijn meer is dan dat. Oneindig veel meer. Ik ga op ontdekkingsreis. 
Wat betekent vrouw-zijn voor jou?