Ik zit op mijn werkplek nog na te denken over het gesprek dat ik zojuist had. Iemand die ik een paar weken voor het eerst ontmoet heb en die wat dingetjes van mijn webshop had besteld, kwam langs. Er ontstond een mooi gesprek over dromen en doen, over stappen zetten en ondernemen. We hadden het over een festival binnenkort, waar zij met nog 2 anderen een workshop gaat verzorgen. Ze weten nog niet wat ze gaan doen, dat laten ze ontstaan. Poeh, voel ik. Dat zou ik spannend vinden! Ik voel een verantwoordelijkheid om iets neer te zetten, om iets te bieden. Die mensen schrijven zich in, betalen misschien wel een bedrag om deel te nemen en ik zou het dan laten ontstaan?

“Ja,” zegt ze. “Ik ben niet verantwoordelijk voor het proces van een ander, of wat diegene te leren heeft. Of als die ander alleen wil ‘halen’. Ik neem mezelf mee, geef (van) mezelf. En ik heb zoveel te bieden, dat is meer dan genoeg.”

Daar ben ik stil van. Ik voel dat ze gelijk heeft, dat ik (van haar!) ook vind dat ze genoeg te bieden heeft. Maar voor mijzelf… Nog steeds heb ik de neiging om te willen presteren, om iets ‘neer te zetten’. Vind ik eigenlijk van mijzelf dat ik toch nog niet genoeg te bieden heb. Mijn missie is ‘Zijn’, wanneer ga ik daarnaar handelen?
Het zit hem niet in de mooie kussentjes of de goede presentatie. Ook niet in de teksten die kloppen of het tijdschema dat precies past. Het gaat om mijn aanwezigheid, om mijn aanvoelen van de ander of van de groep. Dát is wat het verschil maakt, en dat is genoeg. Ik ben genoeg.

En jij? Durf jij te staan voor wat je in huis hebt, jouw ervaring en jouw kennis? Ben jij genoeg?