In mij kan ik twee bewegingen waarnemen. De ene is naar binnen gericht en gaat over het ontdekken van wie ik ben, de beweging is naar mijn kern, mijn essentie. De andere is naar buiten gericht en gaat over het uitdrukken van wat er in mij leeft, mijn ideeën en waarden.

naar binnen: zelfreflectie

Komend uit een Gereformeerd gezin, zocht ik toen ik op eigen benen ging staan zingeving eerst buiten mijzelf. Ik onderzocht allerlei religies en stromingen, om langzamerhand steeds dichter bij de natuur uit te komen. Van de natuur(religie) richtte ik me op spiritualiteit in de algemene zin, wat me het pad liet zien naar mijn eigen essentie. En nu zie ik hoe de mystieke tradities van de (grote) religies niets anders vertelden. Zo binnen zo buiten, zo boven zo beneden. Als ik mijzelf ken, ken ik het universum.

Deze beweging maak ik ook met mijn klanten. ‘Wie ben jij?’ vraag ik steeds weer opnieuw met andere woorden, in andere omstandigheden, op verschillende manieren. Ik loop een poosje met je op, denk en voel met je mee. Vanuit mijn auratype als projector zoom ik in op jou en deel wat ik zie en weet. Om dit te kunnen doen, moet ik uitgenodigd worden. Mijn energie kan het makkelijkst vrijuit stromen als ik mij gezien, erkend en welkom voel om mijn wijsheid te delen.

naar buiten: zelfexpressie

Al zolang ik me kan herinneren ben ik aan het knutselen. Of het nu met draad, stof, papier, verf of een potlood was, ik was altijd iets aan het maken. Of aan het lezen. En op de middelbare school schreef ik eindeloos gedichten – al die emoties hadden een uitweg nodig! Wanneer ik te lang niets maak krijg ik echt een ‘drang’ om te knutselen, met mijn eigen handen iets te creëren.

Deze beweging voelt niet te stoppen. Het is iets dat ik ‘moet’ doen, een sterke behoefte. De beelden en ideeën die ik in mij voel, willen eruit. Vaak maak ik dan iets voor mijzelf of pruts ik wat. Het hoeft (inmiddels) niet allemaal perfect of mooi, soms is het al lekker om gewoon te spelen met kleur en beelden. En soms voel ik dat wat ik maak de wereld in mag, zoals de krachtdieren.

oefenen in de lemniscaat

Het blijft een oefening, de balans tussen die twee bewegingen. Een oefening in wachten op de uitnodiging en voelen wanneer er iets door mij (heen) de wereld in wil. Soms voelt het als een dans, soms als bewegen door stroop. De ene keer voelt het alsof ik vlieg, terwijl ik op andere dagen super gefrustreerd ben omdat iets niet van de grond wil komen.

Het gekke is, voor sommige elementen in mijn bedrijf is het me heel duidelijk. Ik krijg een vraag van ondernemers om met hen te werken en ik voel of ik daarop in ga. Maar het organiseren van een workshop of training? Dat voelt steeds weer moeizaam en als sleuren. Terwijl ik daar ook heel blij van word en het gevoel heb, dat ik daar ook wel iets te brengen heb.

Misschien ben ik nog niet duidelijk genoeg over wat ik te bieden heb, of zijn bepaalde dingen in mijn aanbod toch niet voor mij om mee te werken. De tijd zal het leren. En tot die tijd oefen ik in meebewegen, tot het weer voelt als dansen.