Het is nog niet stil in mij. Sterker nog, mijn brein roept dat ik nu toch écht wel moet weten wat ik wil, wat ik doe, wie ik ben. Ik voel de drang om van alles te doen, uit te zoeken, te regelen om mijn behoefte om ergens bij te horen op te lossen. Het is een diepe pijn, die nu ik weer single ben, zonder kinderen of hechte vriendengroep, maakt dat ik me soms ontzettend alleen voel. Maar langzamerhand wordt het stiller. Ik krijg van allerlei kanten mooie aanwijzingen en inzichten van lieve vrienden en compleet vreemden, die me terug leiden naar mijzelf.

ik heb geen idee

Al langer heb ik het gevoel dat ‘het’ anders moet. Mijn leven, het leven, de wereld… we kunnen niet langer doorgaan zoals we nu doen. En terwijl dat gevoel sterker wordt, realiseer ik me ook dat ik geen idee heb hoe dan wel. Dat ‘andere’ is een groot donker gat van onzekerheid waar ik langzamerhand naartoe schuif en het is scary as hell.

Dit is de (mijn?) liminaliteit. Een overgangsfase waarbij het oude niet meer is of niet meer past, en het nieuwe er nog niet (helemaal) is. Een periode van onzekerheid en onrust, vaak gepaard met chaos. Jippie.

Over liminaliteit

Liminaliteit komt van het Latijnse limes, dat ‘drempel’ of ‘grens’ betekent. Een vloeibare tussentijd waarin de normale grenzen van gedrag en denken versoepelen, waardoor de weg wordt geopend naar verbeelding, vernieuwing en vernietiging. Een ontdekkingsruimte voor nieuwe wensen en mogelijkheden. Het is de ruimte tussen A en B, tussen dit en dat. The space between the no longer and not yet. Betwixt and between. De ruimte tussen verhalen. Een buitengewone tijd waarin wat was er niet meer is, en wat gaat zijn nog onbekend is. Een overgangsperiode waarin een persoon (of volk, of organisatie) geen afgebakende sociale rol of positie heeft. Autoriteit in welke vorm dan ook wordt in twijfel getrokken, gezag wordt ondermijnd, oude rechten worden opgeschud, gevestigde normen verdwijnen, heilige huisjes en symbolen bespot. Het is een uiterst kwetsbare periode en zeer uitdagend voor iedereen die er middenin zit. Het voelt leeg doordat de bekende zingeving is weggevallen. En vol doordat je zoveel emoties tegelijk kunt voelen.

_{(van: boommanagement.nl)}

Ik kan dit gevoel van ‘tussenin’ maar moeilijk omarmen. Ik wil weten, begrijpen, iets DOEN. Dan zie ik een filmpje van Pam Gregory over ‘Imaginal Cells‘ (fantastisch mens en astrologe, trouwens!). Cellen in rupsen, die bedoeld zijn om vlinder te worden. Als de tijd komt dat ze geactiveerd worden, stribbelen de ‘rups-cellen’ tegen, proberen de imaginale cellen af te breken om zo het proces te stoppen. Maar er is geen houden aan, de imaginale cellen worden juist sterker door alle tegenstand en uiteindelijk ontpopt de vlinder zich in al haar glorie. Wat een prachtig en inspirerend beeld!

geratel

Mijn lieve vrienden en vriendinnen luisteren geduldig als ik ratel over dat ik het allemaal niet weet en me zo ‘tussenin’ voel. Dat ik niet eens meer weet wat ik met m’n bedrijf wil en of ik wel doe wat ik moet doen en waar het toch heen moet in de wereld. Eén van die vriendinnen stelde me de vraag of ik dan niet zelf een Droombord heb gemaakt en – poef – ik herinner me mijn eigen verlangen. Een plek, waar ik mensen mag ontvangen die korter of langer bij me logeren, waar ik met hen praat en doe wat er op dat moment nodig is. Ik herinner me de Bloemendalsestraat en hoe fantástisch ik dat vond. En dat het ook klopte dat ik weer verder ging, maar met een (voor)proefje van hoe het kan zijn. We hebben het erover dat ik niet hoef te weten hoe, waar of wat, maar dat ik wel verbinding wil houden met die droom.

Tussen de lijntjes van al dat geratel vraag ik me af, of mijn behoefte om ergens bij te horen misschien wel voortkomt uit mijn angst om echt helemaal alleen te zijn en het zelf te doen. Om écht in het onbekende te stappen, vèr buiten mijn comfortzone. Deze tussentijd is oncomfortabel, en het liefst wil ik daarvan weg.

vertrouwen en overgave

En dan is daar de nieuwe maan in Tweelingen. Dit keer niet alleen een nieuw begin voor de komende maan(d), maar voor de komende 29 jaar (door Neptunus die naar Ram gaat, het eerste teken van de dierenriem). Een nieuwe cyclus, een nieuwe levensfase.

Al pratend met mijn creatief-reflecteren-maatje besef ik dat ik mijn missiewoord ‘Zijn’ ook op een andere manier kan interpreteren. Of eigenlijk bedacht ik dat ik het al die tijd fout had gedaan – maar nadat ik dat oordeel zag bedacht ik dat ook ik in ontwikkeling ben, dat dit de volgende stap is voor mij. Ik heb steeds gedacht aan ‘Zijn’ als ‘weten wie ik ben’. Zelfkennis, zelfreflectie, weten, onderzoeken, ontdekken. En hoe vaak ik ook heb gehoord ‘van doen naar zijn’, ik betrok het nooit op mijn missiewoord. Niet zelfkennis, maar zijnskennis of zijnswijsheid.

Een andere aanwijzing kwam via een filmpje waarin iemand zei dat projectors (het type binnen Human Design) eigenlijk wel een jaar moeten nemen om uit te rusten en te leren hoe ze volledig kunnen ontspannen, om zo te de-conditioneren van al het ‘doen’. De tijd te nemen om echt aanwezig te zijn in hun lichaam, om te voelen welke magie er zit in stilte, in stil zijn.

In de meditatie gingen al mijn zintuigen ‘aan’. Ik hoorde alle geluiden, rook de verf en de dadels, voelde mijn billen op de stoel en was ik me bewust van mijn huid. Mijn manier om mijn ‘zijn’ te ervaren is via mijn lijf, via al mijn zintuigen. De kaarten die ik vervolgens trok waren een mooie samenvatting: ‘Faith in the process’ en de Koe: om de verbinding met de godin en de stroom van haar voedende aanwezigheid te ervaren hoef ik niets te DOEN.

Ik mag nog een rondje doen in alleen Zijn, met en bij mijzelf kunnen zijn. Het mag stil worden in mij, ik mag stil worden. Onderzoeken wat de wortel van de pijn van het alleen-zijn is en ontdekken wat mijn zijns-wijsheid is. Voelen wie ik ben, hoe ik ben. Het vraagt overgave en vertrouwen in het leven – en dat de volgende stap vanzelf duidelijk wordt.

PS. Een liedje dat hierin met me mee reist is ‘Ik zing’ van Zoë Livay. Uit volle borst, vol overgave. Ik hoor graag welk liedje jou inspireert!