… en soms. Tja. Als er iets is dat ik inmiddels wel heb ervaren, is dat het leven niet altijd rozengeur en maneschijn is. Van meerdere gestrande relaties tot die boterham met chocopasta die op z’n kop op de keukenvloer beland en van mijn telefoon verliezen op de fiets tot geen kinderen kunnen krijgen. Op die momenten lijkt de wereld donker en iedereen tegen mij, komt het nóóit meer goed. Soms duurde dat een paar maanden. En raakte ik mijzelf kwijt in het proces, worstelend met de jou ook vast welbekende demonen Zelfafwijzing, Twijfel en mijn grote vriend Vergelijk. Maar altijd, altijd, kwam ik er weer bovenop.

Want toch, diep in die donkerte, was er altijd hoop. Niet persé heel concrete hoop (op tóch kinderen bijvoorbeeld, of dat mijn telefoon gevonden werd en naar de politie gebracht), maar wel een het-wordt-vast-beter-gevoel. En hoe meer ik mocht oefenen met er weer bovenop krabbelen, hoe makkelijker het werd. Hoe meer lichtpuntjes ik zag en hoe sneller ik weer kon genieten van het zonnetje op een dauwdruppel en de wind in mijn haren.

Iets dat me altijd heeft geholpen is mijn nuchterheid en mijn vermogen om te relativeren. Mind you, dat is niet hetzelfde als ‘het wegwuiven’. Ik kan de pijn van een verlies heel scherp voelen en dan vervolgens besluiten dat het maar een klein deel van mij is. Of een tegenvaller zien als een kans. Of, een verborgen cadeau zien – zoals toen ik vorig jaar een paar duizend euro aan toeslagen moest terugbetalen omdat ik mijn inkomen moest bijstellen. Het feit dat ik dat überhaupt kon (omdat ik de maanden ervoor extra verdiend had en kon sparen), vond ik een groot cadeau van het universum.

En dus, nu onze camper véél meer liefde en werk nodig heeft dan we dachten, haal ik diep adem en geef me eraan over. Het is vast ergens goed voor. Daar met nieuwsgierigheid naar kijken, dát is de grootste winst van al die (bij tijd en wijlen pijnlijke) lessen. Nieuwsgierigheid laat me voorbij de angst gaan en naar voren bewegen, het onbekende in. Want hé, het kan ook mee-zitten tenslotte.