De herfst begin vlàk na mijn verjaardag. Sommige jaren zitten we lekker buiten, in andere jaren slaat de regen horizontaal tegen het raam. Dit jaar was het een prachtige dag, waarop ik mocht helpen om het erf klaar te maken voor de bruiloft van mijn beste vriendin.

54 zijn we allebei, geboren in 1971. We naderen de herfst van ons leven en toch heeft zij besloten te trouwen. Niet alsof ze nog in de lente van haar leven is en die (en de zomer) over wil doen, maar als vrouw die nu weet wat ze wil en dat wil leven. Ze trouwt als crone.

Mijn huidige leven als crone kan niet meer verschillen dan dat van haar. Ik heb geen kinderen, zij heeft er nu 4. Ik heb geen partner, zij is net getrouwd met een man die haar adoreert. Zij heeft een flink bedrijf met verschillende onderdelen, waar ze vrolijk begin dit jaar nog een onderdeel aan heeft toegevoegd. Ik heb een klein bedrijf waarin ik mijzelf kan onderhouden en op die manier ook veel tijd over houdt om te rusten, te reizen en de dingen te doen waar ik blij van word. Maar ja, zij is dan ook een Manifesting-Generator en ik een Projector 😉

Ik zeg mijn ‘huidige’ leven, omdat ik inmiddels ook wel geleerd heb dat ik geen enkel idee heb hoe mijn leven zich zal ontvouwen. Dacht ik in de lente, begin twintig, nog dat mijn leven net zo zou verlopen als de meesten; een man, kinderen, een gezin en een vaste baan – dat plaatje ging van tafel. Ik heb – in de zomer – lang gedacht dat ik oud zou worden met de vrouw waar ik toen van hield, in de grote stad. Maar ook dat beeld verschoof, maakte ruimte voor iets anders.

Nu is het herfst. En er komt vast weer iets nieuws. Ook ik weet wat ik wil (en vooral wat ik niet wil) en ik daag het universum uit om deze dingen op mijn pad te brengen. Ik stap met vertrouwen de wereld in als crone en ben nieuwsgierig wat het leven me gaat brengen. Ik laat los wat me niet meer dient en open mijn handen voor de oogst.

Laat die blaadjes maar vallen, ik dwarrel met ze mee.